第17頁(第2/2 页)
離,貼得太近了,呼氣噴在徐涿下巴,帶點軟糯的鼻音:「我——贏了!」
徐涿立馬推翻剛剛的判斷,杜子佑已經醉得神志不清了。
無法,他只能放開木板靠牆上,兩手扶著他的胳膊,低聲問:「您要去哪兒,我送您。」
杜子佑仰著精緻的臉,顴骨和耳垂染上了潮紅,目光迷離,聽了徐涿的話收了笑容,蹙起眉,又開始遲鈍地思考。他這副不言不語的乖巧模樣,還真讓人生不起氣。
徐涿忍不住笑了笑,耐心地等待。「噠噠」,身後傳來腳步聲,有人往這邊來。
杜子佑微微瞪大眼睛,掙脫徐涿的手,想背過身去躲開來人。
醉成這樣還如此警惕。徐涿哭笑不得地鬆開手,轉身擋住他的身影,看到來人正是剛才的那名工作人員,正在搬另一塊木板。
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,点击下一页继续。